vrijdag 17 mei 2019

Ellen Nijland


Mareen heeft me gevraagd om samen met haar de Mont Ventoux op te lopen om geld in te zamelen voor onderzoeksprojecten naar MS.
Ik heb enkele jaren gecollecteerd voor de MS en nu kwam dit op mijn pad. Ik dacht doen! Ieder beetje aandacht draagt een steentje bij.

Ik heb van dichtbij ervaren hoe vernietigend deze ziekte is, een sluipmoordenaar.
13 jaar geleden kregen wij een nieuwe collega op de afdeling. Op een gegeven ogenblik, werd ze ziek, niets bijzonders maar kwaaltjes. Na veel onderzoeken kwam de diagnose MS.
Door de jaren heen heeft de MS steeds meer het bezit genomen van een jonge onwijs sterke vrouw die midden in het leven stond. Een gezin, leuke baan en actief sociaal leven. Het leven ging voor ons gewoon door, maar langs de zijlijn hebben we toegekeken hoe MS steeds meer een grotere rol ging spelen in haar leven. Ze leverde, langzaam, maar wel iedere keer iets in. We merkten het als eerst aan haar lopen. Ze liep eerst wat onstabiel, vervolgens moest ze ondersteuning zoeken. Uiteindelijk kwam ze op het werk met een rollator. Ze heeft nog lange tijd met haar kleine rode autootje naar het werk gereden, totdat dat niet meer verantwoord was en ze de controle niet meer had en bij het werk tegen de slagboom reed. Ze had inmiddels al wat werkdagen ingeleverd en nu moest ze haar vrijheid van het rijden ook inleveren. In overleg kon haar man haar ’s ochtends brengen en bracht de taxi haar terug naar huis. Al gauw was de rollator niet meer voldoende om vooruit te komen, want niet alleen haar benen lieten haar in de steek, maar met haar handen kreeg ze steeds minder grip. Ze werd nu gebracht in een rolstoel. Met nog altijd even veel energie en enthousiasme bleef ze werken. Wel in een iets vertragende werkhouding, de motoriek werd minder, zelfs het praten ging moeizamer. Met al het mogelijke wat binnen ons kunnen lag hebben we haar geholpen en ze liet het toe. Na jaren leverde ze nog meer dagen in op kantoor en is ze thuis gaan werken. Nu komt ze om de week een ochtend op kantoor in een elektrische rolstoel. Een griepje is fataal, dan is ze compleet uit de running. Zelfs nu nog levert ze stukjes in, veel pijn en spasmen ondanks dit haalt ze samen met haar gezin alles uit het leven wat binnen de mogelijkheden ligt. Het hard werkende team is er nog steeds na al die jaren van ziek zijn, alleen onze rollen zijn veranderd. Er word nog steeds keihard gewerkt, gelachen maar nu ook gehuild en kwamen mijn collega en ik in een verzorgende rol. In het begin wat ongemakkelijk maar al gauw vol overgave.


Er is nog veel geld nodig voor onderzoek naar deze verschrikkelijke ziekte! Sponsor daarom mij en mijn team via onderstaande link:

https://deelnemers.klimmentegenms.nl/projects/oldenzaal-tegen-ms-87aa


Geen opmerkingen:

Een reactie posten